Choroba dwubiegunowa a zwykłe wahania nastroju
Choroba dwubiegunowa to schorzenie psychosomatyczne, w którym pacjent jest niewolnikiem epizodów skrajnych emocji. Raz dopada go mania i wydaje się być twórczy i hiperaktywny, z podniesioną samooceną i słowotokiem. Innym razem popada w skrajną depresję, dopadają go myśli samobójcze, osłabienie i brak sił życiowych. Czym więc różni się choroba depresyjno-maniakalna od typowych wahań nastroju? W psychiatrii wyróżnia się trzy różnice między nimi. Przede wszystkim, nasilenie wzlotów i upadków. W przypadku wahań nastroju, pesymizm i optymizm tworzą równowagę i nie dopadają nas długofalowe i niezwykle silne objawy afektywne. U psychotyka bywają one zdecydowanie silniejsze, z reguły skrajne. Druga różnica – czas trwania epizodów. O ile wahania nastroju trwają do kilku dni, mania lub depresja chorego może trwać kilka miesięcy. Trzecią różnicą są skutki choroby. Osoba przechodząca okres depresyjny może dniami nie wychodzić z łóżka, nie mieć siły sięgnąć po jedzenie, pomoc, a w fazie mani, przez wiele miesięcy może być hiperaktywna, doprowadzając do tragedii w swoim otoczeniu. W chorobie dwubiegunowej stosuje się terapie ze specjalistą i leczenie farmakologiczne. Bardzo ważną rolę powinni odgrywać bliscy, motywując chorego do działania i dodając mu otuchy.
